ΜΕΓΑΠΑΝΟΥ
AMAΛΙΑ ΜΕΓΑΠΑΝΟΥ
ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΚΥΡΙΑ ΕΦΥΓΕ…
Βασιλίσσης Σοφίας 98 Α…Ένα ηλιόλουστο διαμέρισμα με τη σφραγίδα του υψηλού γούστου της οικοδέσποινας ,κοιτάζει διαγωνίως απέναντι την Αμερικανική πρεσβεία και το Μέγαρο Μουσικής…. Βασιλίσσης Σοφίας 98 Α
Το πλημμυρισμένο και από τον …ήλιο της ανάγνωσης , από βιβλία, διαμέρισμα …….φιλοξένησε τα τελευταία 33 χρόνια την άτυπη …Βασίλισσα Αμαλία της κομψής συγγραφής, της αφοπλιστικής γοητείας, με το φινετσάτο μα και μυστηριώδες χαμόγελο το στερεότυπο σινιόν- χτένισμα της, με την νεανική σιλουέτα τις μακριές καλοσχηματισμένες γάμπες και τη. σπαθάτη γλώσσα.
Ο λόγος φυσικά για την Αμαλία Κανελλοπούλου, πρώτη και μοναδική σύζυγο του Εθνάρχη, Κωνσταντίνου Καραμανλή, γνωστή πολύ αργότερα ως συγγραφέα με το επίθετο του δεύτερου συζύγου της καθηγητή της Ιατρικής Μεγαπάνου. Η δεύτερη αυτή συνομιλία μας (η πρώτη για την «ΚΑΛΛΙΣΤΗ» ετούτη για τη «ΣΙΜΩΝΗ» συνέπεσε αμέσως μετά το διαζύγιό της με τον Μεγαπάνω, και τη μετακόμισή ,από το Καστρί στο πατρικό διαμέρισμα της Β.Σοφίας. Με την πρώτη κιόλας …χειραψία με είχε γοητεύσει και πως αλλιώς.
Γι αυτό άλλωστε επεδίωξα, και είχαμε διατηρήσει επί χρόνια καποια επικοινωνία . Τελευταία φορά συναντηθήκαμε το 2000 στο αμφιθέτρο της Ε.Σ.Η Ε.Α όπου ήρθε έστω και για λίγο { απέφευγε τον πολύ κόσμο και κυρίως τις πολιτικές συναντήσεις}προκειμένου να με τιμήσει στην παρουσίαση του βιβλίου μου « ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΝΙΝΑΣ» το οποιο κοσμεί και με τη δική της παρουσία. Από τότε μιλήσαμε κάποιες φορές , στο τηλέφωνο μα όλο και απομακρυνόταν… Συχνά -πυκνά κατηφορίζοντας – ανηφορίζοντας τη Β. Σοφίας σκεπτόμουν να της κτυπήσω το κουδούνι απλά να την δω , μα τελευταία στιγμή πάντα δείλιαζα… Κρίμα …
Αξέχαστη θα μου μείνει για πάντα …Πάνω από όλα η περηφάνια της
« Δεν μου αρέσουν οι κλάψες» μου ειχε πεί σχολιάζοντας το χωρισμό της με τον Μεγαπάνο… Κάνοντας μια ανάκληση των λεγομένων της σπουδαίας και ωραιότερης πρώτης Κυρίας όταν έξαφνα έγινε εργένισσα σταχυολογώ … «Κοιτάξτε δεν θα ήθελα να μου έχει συμβεί, να ζώ εργένικα δηλαδή…. Αλλα εμένα όταν είναι να μου συμβεί κάτι , κάνω αυτό που πρέπει , όπως αυτή τη στιγμή, και το κάνω με πολύ καλή καρδιά. Θα τα βγάλουμε πέρα κι εγώ κι ο εαυτός μου, λεβέντικα κι ωραία. Κοντολογίς , δεν έχω πρόβλημα» Κι όμως……
Αποχαιρετώντας την Αμαλία της συγγραφής που γέμισε σελίδες επι σελίδων γράφοντας για την Ελλάδα, και η ιστορία για την ίδια, , πιστεύω, ότι εκεί στον παράδεισο η Αμαλία… Καραμανλή, δεν Θάνοι α ποτέ πια μόνη …. ΄ .