Του Ανδρέα Μανίκα
Ευτυχώς δεν πάψαμε ακόμη να είμαστε Έλληνες. Να νιώθουμε υπερήφανοι δηλαδή για την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Έναν πολιτισμό που συνδέει Σπαρτιάτες, Αθηναίους, Μακεδόνες, Κρητικούς, Ποντίους και κάθε λογής ‘Έλληνες που κατάφεραν πεισματικά στο χρόνο να τον διατηρήσουν ψηλά! Ιδέες και ιδανικά που συνθέτουν την ανθρωποκεντρική πλευρά της ιστορικής εξέλιξης του λαού μας που πάλεψε, μόχθησε, αντιστάθηκε και δημιούργησε εντός και εκτός Ελλάδας -στο οικουμενικό χωριό του πλανήτη «γη»-, μια νέα πορεία κοινωνικής καταγραφής και προοπτικής. Οι απανταχού Έλληνες του κόσμου αλλά και οι σημερινοί Έλληνες που μένουν, κατάγονται, ζουν και αισθάνονται κομμάτι της ιστορίας του Έλληνα σε αυτή τη χώρα μπορούν να παρελαύνουν! Ω ναι!!! Μπορούν να Παρελαύνουν. Δεν είναι φασιστικό! ΟΧΙ δεν είναι «στρατιωτάκια» του συστήματος, αλλά τιμούν την υπερήφανη πορεία στο χρόνο. Μια πορεία που νεκρών μεν, ηρώων δε. Τιμούν την ταπείνωση και τον πόνο αλλά πάνω απ’ όλα τιμούν αυτούς που σήμερα αγωνίζονται για να χτίσουν, μέσα από τις στάχτες του χθες, τα δικό τους Αύριο. Τους νέους που πεισματικά αντιστέκονται στις λογικές του ΤΙΠΟΤΑ και επενδύουν στις αληθινές αξίες της ελληνικής υπερηφάνειας. Παρελαύνουν όχι οι άξιοι ΕΛΛΗΝΕΣ αλλά όλοι όσοι αισθάνονται ότι μπορούν να τα καταφέρουν σε αυτή την Πατρίδα, για την Πατρίδα, τον εαυτό τους, την οικογένεια και τα όνειρά τους. Για όλα αυτά που χάθηκαν χθες αλλά δε λησμονούνται και μπορούν να ξανακερδηθούν. Για την αξιοπρέπεια ενός λαού που δεν το βάζει κάτω. Και ΝΑΙ η σημαία δεν είναι λάφυρο κανενός. Είναι οι αξίες του Ανθρωπισμού που κυματίζουν περήφανα στον γαλανόλευκο ουρανό και ενώνουν όλους όσοι πιστεύουν ότι θέλουν να λέγονται ΕΛΛΗΝΕΣ. Αρκετά με τις Κασσάνδρες της διαχωριστικής λογικής του απόλυτου ΜΗΔΕΝ. Πληρώσαμε ακριβά τον διαχωρισμό, τον ξεριζωμό, την αυτοκτονία και της πισώπλατες αδελφικές μαχαιριές. Τώρα ήρθε η ώρα να παρελάσουμε για να τους τη σπάσουμε! Να χαμογελάσουμε και να πιστέψουμε σε όλα όσα πίστεψαν και αυτοί. Οι χθεσινοί ΕΛΛΗΝΕΣ. Οι ΕΛΛΗΝΕΣ που δε δίστασαν να πεθάνουν, όχι για τους κυβερνήτες και τις εντολές! Αλλά για τον αδελφό, το παιδί, τη μάνα και την φίλη τους που θυσιάστηκαν για τη σημερινή και την αυριανή ΕΛΛΑΔΑ. Για τους ΈΛΛΗΝΕΣ που δεν ξεχνούν, δεν αγνοούν και δεν δειλιάζουν μπροστά στον δικό τους φόβο. «Αν είσαι υπόδουλος, πρέπει να πολεμήσεις για απελευθερωθείς. Κι αν έχεις την τύχη να γεννηθείς και να είσαι ελεύθερος, σίγουρα κάποιος άλλος πολέμησε για σένα».